Wat is het belang van zelfhulpgroepen voor cliënten met een dubbele diagnose?

Samenvatting

Comorbiditeit tussen psychische problemen en problemen in het gebruik van een middel (meestal aangeduid als ‘dubbele diagnose’) komt veelvuldig voor: mensen met een psychische aandoening hebben (afhankelijk van de aandoening) een verhoogd risico op het ontwikkelen van problemen met alcohol en drugs en omgekeerd hebben mensen met een aandoening in het gebruik van een middel ook een verhoogd risico op het ontwikkelen van psychische problemen [1,2,3].

Lange tijd werd de behandeling van beide problemen standaard gescheiden van elkaar uitgevoerd. Het komt nog altijd voor dat GGZ-instellingen meer ernstige problemen met alcohol en drugs hanteren als exclusiecriterium voor behandeling en verslavingszorginstellingen vice versa. Met name mensen met zeer complexe of ernstige problematiek (bijvoorbeeld door hevige interactie tussen beide probleemgebieden) kunnen op veel plekken niet terecht. Juist voor hen is het echter belangrijk dat beide problemen tegelijk en in gezamenlijkheid worden aangepakt, aangezien middelenmisbruik en psychische proble[1]men elkaar beïnvloeden en in stand houden [4,1,5].

De afgelopen jaren is er onder andere vanuit het Landelijk Expertisecentrum Dubbele Diagnose (LEDD)1 gewerkt aan onderzoek en het verspreiden van kennis op het gebied van behandeling voor dubbele diagnose. Uit verschillende onderzoeken is gebleken dat cliënten met een dubbele diagnose baat hebben bij geïntegreerde behandeling van beide stoornissen volgens het Integrated Dual Diagnosis Treatment (IDDT)-model [1,6,7]. Toch wordt slechts op een beperkt aantal plaatsen in Nederland en België specifieke en geïntegreerde behandeling aangeboden aan dubbelediagnosecliënten. Full text lezen (enkel abonees)