Verslaving en Persoonlijkheidsstoornis.
Dubbele diagnose: dubbele hulp of dubbel stigma?
Samenvatting
Heeft het zin heeft om te spreken over de dubbele diagnose verslaving en persoonlijkheidsstoornis? Om deze vraag te beantwoorden, onderscheiden we de situaties waarin het ons juist en helpend lijkt om te spreken van een (echte) dubbele diagnose, van andere gevallen waarin een bijkomende diagnose van persoonlijkheidsstoornis eerder een onnodige of zelfs onwenselijke ballast is. Binnen de eerste categorie (de zgn. echte dubbeldiagnose) gaan we meer uitvoerig in op twee persoonlijkheidsstoornissen, die vaak genoemd worden samen met verslaving én waarmee hulpverleners het vaak moeilijk hebben: de antisociale en de borderline persoonlijkheidsstoornis (verder resp. APS en BPS). De biosociale theorie uit de dialectische gedragstherapie vormt ons uitgangspunt voor een bijkomende kijk op complicerende persoonlijkheidsproblemen (i.c. de BPS en de APS), die ons kan helpen bij een aantal gekende struikelblokken in de behandeling van deze dubbele problematiek. Bij wijze van besluit geven we aan hoe een vertrouwdheid met deze twee persoonlijkheidsproblematieken kan bijdragen aan de attitude bij de hulpverlener in een herstelgerichte behandeling van verslaving – ook in deze gevallen waarin een dubbele diagnose onnodig en zelfs onwenselijk is.
