casus van een verlengd GHB-onttrekkingsdelier
een klinische uitdaging
Samenvatting
Gammahydroxyboterzuur of GHB is een illegaal psychoactief middel dat bij inname gepaard gaat met een snelle absorptie en eliminatie. Door ontstane tolerantie kan afhankelijkheid snel optreden en dit uit zich in typisch ‘round-the-clock-use’ om ontwenning tegen te gaan. In deze case report bespreken we een patiënt die door een politie interventie te maken kreeg met ongeplande GHB-ontwenning op de spoedeisende hulp waarbij hij een GHB-onthoudingsdelier met agitatie en psychotische klachten doormaakte. De eerstelijnsbehandeling van GHB-ontwenning zijn benzodiazepines aan een voldoende hoge dosis maar deze behandeling blijkt bij een gecompliceerde ontwenning vaak ontoereikend. Psychiaters en urgentieartsen die gekend zijn met dit fenomeen zullen door klinische inschatting de zorg kunnen opschalen naar intensieve zorgen met aanvullende farmacologische therapie als nodig. Bij deze casus bleek tijdelijke transfer naar intensieve zorgen voor aanvullende behandeling met dexmedetomidine aangewezen. Bij terugkeer naar de psychiatrische afdeling was een vertraagde afbouw van de benzodiazepinebehandeling nodig wegens recurrerende delirante symptomen.
In de klinische praktijk merken we dat de standaardbehandeling van GHB-onthouding vooral op anekdotisch wetenschappelijk bewijs is gebaseerd en missen er duidelijke tweedelijnsbehandelprotocollen voor wanneer de standaardbehandeling ontoereikend blijkt. We trachten een literatuuroverzicht te maken van de belangrijkste eerste-en tweedelijnsbehandeling van de acute GHB-ontwenning en de voor-en nadelen hiervan op te lijsten. Benzodiazepines met eventuele toevoeging van baclofen blijven een goede keuze voor de behandeling van GHB-ontwenning. Bij nood aan intensieve zorgen is dexmedetomidine de voorkeursbehandeling. Fenobarbital wordt internationaal aangehaald als alternatief maar hier is in Vlaanderen minder ervaring mee.
